Hüzün ve Sevinç

Aklıma sevdiklerim gelir. Her mevsim... Ne yapıyorlar?
Güzel kokulu çayları pişirip içiyorlar mı? Serçeleri izliyorlar mı?
Bahçelerindeki erik ağaçları çiçek açmış mıdır?

En önemlisi, beni anımsayorlar mı? Ben onları düşünürken, yüzüme gülücükler yayılıyor.
Sevenlerim de, beni düşünürken tebessüm etsinler. Benim gibi... Ben onları duyumsarım.

İletişim olur nasılsa...

Yeniden doğuş mevsimidir ilkbahar...

Sabahları, kuş sesleri uyandırır beni.. Hava mis gibi.. Güneş doğmuş, yükselmiş... Penceremi açarım.
Bazen hafif bir rüzgâr yüzümü okşar. Sevinç duyarım... Etrafıma bakar ve Allah'ıma şükrederim yeni bir güne başladığım için... Güneşi yeniden gördüğüm için... Dua ederim içimdeki sevinçle: "Gün eksilmesin penceremden Yarabbim..."

Soğuk kış akşamlarıdır beni hüzünlendiren...

Hani karanlık çökmeye başlamış ve herkes evine gitmek için acele eder... Sokaklar gitgide tenhalaşır, yalnızlaşır... Benim içim de tenhalaşır, üşürüm... Hüzünlenirim.

Düşünürüm. Hayal kurarım. Nedense kendimi çok yalnız, kimsesiz hissederim.
Nasıl bir duygudur bu? Gerçekten, yalnız ve kimsesiz miyim ben?

Aklıma sevdiklerim gelir. Her mevsim...
Ne yapıyorlar?

Güzel kokulu çayları pişirip içiyorlar mı?
Serçeleri izliyorlar mı?
Bahçelerindeki erik ağaçları çiçek açmış mıdır?

En önemlisi, beni anımsayorlar mı? Ben onları düşünürken, yüzüme gülücükler yayılıyor. Sevenlerim de, beni düşünürken tebessüm etsinler. Benim gibi... Ben onları duyumsarım.

İletişim olur nasılsa...