Sen Yoksun Ki | C. Sıtkı Tarancı

gün çingeneler gibi göçebeydi ufukta,
çimenler üzerinde yuvarlandığımız gün,
akarsulardı gittikçe kararan boşlukta;
sularda yüzünden yayılan tatlı bir hüzün.

göğe sessizce yükselen ay on dördündeydi;
gece akasya dalında asılı gölgeydi,
bahtiyar başlarımız aynı penceredeydi!

hâlâ o penceredeyim, lakin sular ölgün;
sen yoksun ki vefasız, sularda ay görünsün.

C. Sıtkı Tarancı